Een mooi rustpunt

Eric Saman en Lena Van doorslaer waren in november 2014 de eersten om een parkbank te adopteren. ‘Het kasteel staat rustgevend met de achterzijde in een vijver vol leven. Toen we in het Kasteel d’Ursel Magazine lazen over de mogelijkheid om een parkbank te sponsoren, vonden we dat de ideale gelegenheid om onze kleine bijdrage te leveren aan de verdere uitbouw van het prachtige kasteeldomein. Met de nieuwe banken wordt het park weer een beetje aantrekkelijker. Het zal ook een mooie herinnering zijn voor onze kinderen en kleinkinderen wanneer zij later het park nog eens bezoeken. Intussen is het een comfortabel rustpunt voor iedere bezoeker. We hopen dat ze ervan zullen genieten!’

Uit sympathie voor het nieuwe leven

Johan en Rosemie Cheroutre – broer en zus – hebben een warme band met het kasteel. Twintig jaar geleden kwamen ze voor het eerst in wat toen bijna een ruïne was. Sindsdien restaureerde Rosemie het roze en blauwe Chinese behang en vijftien Chinese prenten die boven deuren en schouwen in de lambrisering waren ingewerkt. Jan maakte de frames waarop het Chinese behang werd bevestigd, maar als meubelrestaurator herstelde hij ook de porseleinkast die de hertog in 2009 in bruikleen gaf. De bibliotheek voorzag hij van ramen met kippengaas, zodat de duizenden boeken van de hertog zichtbaar waren, maar toch veilig. Rosemie: 'We zijn eigenlijk vanaf het prille begin meegegroeid in het hele restauratieproces. Dankzij “onze” bank kunnen we nu rustig genieten van al dat moois.’ ‘Toen we in de ruïne werkten, hadden we nooit kunnen denken dat het kasteel zo zou verrijzen’, vult Jan aan. ‘We hebben de bank ook geadopteerd uit sympathie voor het nieuwe, bruisende leven dat er in en rond het kasteel gekomen is. Waarschijnlijk is er nu meer actie dan er ooit is geweest in de vele voorgaande eeuwen!’

Een warme herinnering aan Sylvia

In de nacht van 12 oktober 2013 overleed Sylvia Van Tongerloo compleet onverwacht. Uitgerekend de vorige avond was ze met haar vriendin Christine Leroy nog naar een nocturne in het kasteel geweest. ‘Toen ik hoorde dat je een parkbank kon opdragen, dacht ik onmiddellijk aan Sylvia. We kwamen graag naar het kasteel en het is onze laatste herinnering samen. Ik help ook als vrijwilliger en dat schept een extra band.’ Ook de kinderen van Sylvia, Rik en Sara Possemiers, zagen het zitten. Met Bank Sisters schreef Rik zelfs een sonnet ter ere van zijn moeder . De laatste zin kozen ze als tekst voor het messing plaatje op de bank: Nu praat Christine stil, immer ziet Sylvia om.’

De Bungeneersbank

‘Eind 2014 heb ik het initiatief genomen om een bank op te dragen aan mijn grootouders, namens al hun kinderen en kleinkinderen’, zegt Joke Bungeneers, diensthoofd erfgoed bij de Provincie Antwerpen, is al twintig jaar betrokken bij de restauratie van het kasteel. ‘Mijn grootvader Frans Bungeneers (1894–1963) was oorlogsvrijwilliger en zat onder andere als telegrafist in de loopgraven. In 1919 trouwde hij met mijn grootmoeder Elisabeth Claes (1898–1988) en ze vestigden zich in Hingene, eerst in het grote huis naast rentmeester Thielemans, daarna bouwden ze zelf in de Van Kerckhovenstraat. Mijn grootvader werkte jarenlang als gemeenteontvanger.’

‘Ze kregen zes kinderen: vijf dochters en een zoon, mijn vader. Ik ben het oudste kleinkind, maar heb mijn grootvader nauwelijks gekend. Ik was vijf toen hij overleed: hij was tijdens de oorlog ‘gepakt van de gas’ en had een zwakke gezondheid. Wat ik over hem weet, weet ik vooral uit de verhalen van mijn grootmoeder. Ze vertelde dat grootvader den duc kende en dat hij regelmatig met hem ging schaken in het kasteel. Ze maakte samen lange wandelingen terwijl ze het over de politiek, de economie en het leven hadden. Mijn grootouders waren ook bevriend met rentmeester Thielemans, waardoor mijn vader en tantes al exotisch fruit uit de serres proefden voor de andere kinderen in het dorp nog maar het woord ananas kenden.’

‘Toen ik in 1994 bij de restauratie van het kasteel betrokken werd, vond ik dat een ongelooflijk toeval. En vreemd genoeg voelde dat een beetje als thuiskomen, alsof het vanzelfsprekend was dat een Bungeneers daar beroepshalve mee bezig ging zijn. Ik ben er zeker van dat mijn grootvader daar ongelooflijk trots op zou geweest zijn: hij vond educatie heel belangrijk en stond er op dat ál zijn kinderen, ook de meisjes, hogere studies gingen doen. Een parkbank met zijn naam en die van mijn grootmoeder vonden mijn familie en ik een mooi eerbetoon.’

In loving memory

‘Als een gretige lezer van het Kasteel d'Ursel Magazine heb ik ontdekt dat jullie van plan zijn om gesponsorde banken in het park te plaatsen,’ zo mailde gravin Melanie d’Ursel begin 2015. ‘Wat een prachtig idee! Ik zou graag een bank willen opdragen aan mijn ouders, die allebei te ruste zijn gelegd in ons familiegraf in Hingene.’ Edouard-Adrien d’Ursel overleed in 2001, zijn echtgenote Françoise de Ryckman de Betz was al in 1983 gestorven. Melanie d’Ursel overtuigde haar broer Réginald en haar zussen Nathalie, Anne Caroline en Florence. Samen kozen ze voor het opschrift In loving memory of Françoise & Edouard-Adrien d’Ursel · R, N, AC, M, F.

Gouden jubileum

Op 3 juli 2015 vierden Orpha Pauwels en Luc Van Ranst hun gouden jubileum met een diner in het kasteel. Na het aperitief stond hun een grote verrassing te wachten: hun kinderen Lucie en Axel hadden een parkbank geadopteerd. ‘Wat moet je geven aan mensen die vijftig jaar getrouwd zijn en alles hebben wat ze nodig hebben? Onze ouders zijn geboren en getogen in Hingene en bovendien stammen we af van bedienden van het kasteel: Alexis Vandamme en Anna Roth waren eind 19de eeuw kamerheer en kamerdame in dienst van de familie d’Ursel. Alle gasten op het feest hebben een bijdrage geleverd om de parkbank op te dragen aan onze ouders.’

Tot Altijd

In september 2018 heeft Viviane Van Schel uit Hingene een parkbank geadopteerd en ingehuldigd in aanwezigheid van haar beste vrienden. ‘Ik heb de bank opgedragen aan mijn echtgenoot Erwin Van den bossche. Hij is op 15 juni 1950 geboren in Hingene en hij was al van in zijn kinderjaren met het park verbonden. Het was zijn speelterrein, waar hij leerde schaatsen op de wal en de namen van alle bomen kende. Later kwamen we er dikwijls wandelen, met regelmatig verhaaltjes over vroeger. De restauratiewerken aan het kasteel vond Erwin prachtig. Na zijn pensioen fietste hij bijna elke morgen in de ochtenddauw door zijn nostalgische park. Maar net zoals de grillen van de natuur werd Erwin uit ons leven weggerukt, thuis, op 19 juli 2017, nog boordevol plannen voor de toekomst. Nu is er in zijn vertrouwd, liefdevol park een rustplaatsje voor iedereen die Erwin dierbaar was, met op het plaatje zijn naam en de woorden Tot Altijd. 

Intens gelukkig was ik met jou

Eind maart 2019 werd de herinneringsbank van Roger Boonen ingehuldigd door zijn weduwe Mady Browaeys. ‘We wonen in Aalter,’ vertelt ze, ‘maar we zijn samen dikwijls naar het kasteel gekomen om er te genieten van concerten of een mooie parkwandeling. Op 30 maart 2018 is mijn echtgenoot overleden. Dat is nu een jaar geleden en ik wil hem graag eren met een parkbank. De tekst op het plaatje luidt Intens gelukkig was ik met jou en dat is helemaal gemeend. Ik dacht dat ik het moeilijk zou krijgen, maar dankzij de steun van vrienden en familie werd het een heel geslaagd herdenkingsmoment.’ 

Dans en laat ons nooit meer los

‘Mijn lieve Ann overleed op 1 maart op amper 54-jarige leeftijd aan de gevolgen van pancreaskanker’, zegt Koen De Vlieger. ‘De tekst op haar plaatje zijn twee – lichtjes aangepaste – regels uit een gedicht van de Nederlandse dichter Ingmar Heytze: Dans de bomen en het bos. Dans en laat ons nooit meer los. Een goede vriendin vond het gedicht en heeft het eind januari nog naar Ann gestuurd. “Zo zit ik inderdaad voor een deel in elkaar”, had ze geantwoord. Dansen was het liefste   wat Ann deed: klassiek ballet als meisje, jazzballet als puber, gelijk welke stijl op de tafels tijdens haar studententijd, op feesten en fuiven, hedendaagse dans in Ter Dilft en de laatste jaren ook 18^de- en 19^de-eeuwse contredansen, quadrilles, walsen en polka’s.’

‘Via de historische dans hebben we elkaar leren kennen in het kasteel, waar we samen ontelbare mooie momenten hebben beleefd. De bank is een uitnodiging voor iedereen die mooie herinneringen heeft aan Ann en haar voor altijd in het hart draagt. Op elk moment van het jaar kunnen we even bij haar komen verpozen, de herinnering koesteren, gaan wandelen in het park, het kasteel bezoeken, op restaurant gaan of … een danspasje wagen, allemaal met Ann in gedachten.’

Robijnen huwelijk

‘Op 2 augustus 2020 waren we veertig jaar getrouwd’, zeggen Hugo Van Stichel en Gudrun Van den Bulck uit Sint-Niklaas. ‘Omdat ons feest niet kon doorgaan, hebben we beslist om onszelf te vieren met een bank. Op het plaatje staan onze namen en onze huwelijksdatum. Sinds enkele jaren zijn we vrijwilligers in het kasteel en zo hebben we er een sterke band mee opgebouwd. We helpen als gastheer en gastvrouw bij tentoonstellingen en we werkten ook mee aan Kerstmagie.’

‘We kenden het concept van herinneringsbanken al van onze reizen naar Engeland. Toen we in het Kasteel d’Ursel Magazine lazen dat het Keiligbosquet zou worden ingericht, hebben we direct onze bank gereserveerd. Het zou mooi zijn als we ze kunnen inhuldigen op 2 augustus, in aanwezigheid van onze huwelijksgetuigen en enkele goede vrienden die we doorheen de jaren hebben gemaakt. Daarna mag iedereen erop komen zitten, behalve bij de Kasteelfeesten: dan willen we zelf op de eerste rij zitten.’

Zet joe bie mien neere

‘Ik ben een echte kastelenman’, zegt Hugo Moeyaert uit Brugge. ‘Met mijn motorhome reis ik door Europa en bezoek ik overal kastelen, vooral in Frankrijk. Ik koop altijd het boek en ’s avonds lees ik dan over de geschiedenis van het gebouw en de familie die er vroeger woonde. Vele jaren geleden ben ik zo ook in Hingene terechtgekomen. Ik vind het een erg aantrekkelijk kasteel, in een prachtige kleur die me doet denken aan Italië. Ik hou van het eenvoudige  concept, zonder barokke of neogotische franjes. Omdat ik er zo graag kom, heb ik in 2016 ook een tekst ingestuurd voor het project Schrijf en blijf. Die staat nu voor altijd achter de katoenen wandbespanningen. De tekst op mijn bank is geschreven in het Brugse dialect: Wandelaar, zet joe bie mien neere, een uitnodiging om even bij mij te komen verpozen.’

In memoriam Paul Van Schoor

‘We hebben het kasteel jaren geleden leren kennen op de Boekenbeurs’, zegt Ria Smet uit Borgerhout. ‘De provincie verkocht er de historische publicaties en we hebben ons toen ook ingeschreven voor het Magazine. Ik verbaas me er altijd over hoeveel invalshoeken jullie blijven vinden. Je zou denken dat alles over één domein en één familie intussen gezegd is, maar elke keer komen jullie toch weer met iets nieuws. Mijn man Paul en ik kwamen af en toe ook met de fiets uit Borgerhout. Via de fietsknooppunten was dat een mooie uitstap. Na zijn overlijden in 2018 werden zijn assen uitgestrooid. Nu zal er ook een tastbare plaats zijn waar hij herdacht kan worden. Nog een belangrijk detail: mag ik het lettertype voor het plaatje zelf kiezen? Bij mijn man moest het juist en simpel zijn, hij hield niet van krullen of tierelantijntjes.’ En zo komt het dat er op alle plaatjes een geschreven lettertype werd gebruikt, maar dat de naam van Paul in Arial is gezet.

… en André Van Slycken

‘Het leek mij een mooi idee om onze papa André een blijvende herinnering in het park te schenken’, zegt Jan Van Slycken uit Lokeren. ‘Hij overleed eind 2020 op 97-jarige leeftijd aan de gevolgen van Covid-19. Het is dankzij hem dat ik fan ben geworden van het kasteel. In de jaren 1970 heeft hij hertog Henri nog gekend en elke keer dat ik er voorbij reed zag ik een steeds verder aftakelend kasteel. In 1998 heb ik met de Stichting Vlaams Erfgoed (nu Herita) nog een bezoek gebracht aan de ruïne die het stilaan was geworden. Nu het kasteel en het park herleven, ben ik blij dat ik samen met mijn zussen een bank kan opdragen aan mijn vader. Hij was landbouwkundig ingenieur en specialiseerde zich in de veredeling van voedergewassen, zoals grassen, klavers en rapen. Later werd hij de eerste directeur van het Centrum voor Landbouwkundig Onderzoek, dat een tiental proefstations overkoepelde. De liefde voor de landbouw, de natuur en het erfgoed gingen bij hem hand in hand en komen hier in Hingene mooi samen.’

Georges op avontuur

‘Vorig jaar zijn onze zoon en schoondochter hun eerste kindje verloren tijdens de zwangerschap’, zeggen Patrick Quintelier en Greet Van droogenbroeck uit Bornem. ‘Georges was zijn naam. Om hem te gedenken, hebben ze stickers laten maken met de boodschap Georges op avontuur en een mooie tekening van een kind en hun hond in een weids landschap. Vrienden en familie hebben die vervolgens verspreid over de wereld: overal waar ze kwamen, hebben ze een sticker gekleefd en een foto gedeeld op het bijhorende Instagramaccount. Op 7 mei hebben we in familiekring de eerste verjaardag van Georges gevierd. Net op dat moment lazen we in het Kasteel d’Ursel Magazine over de herinneringsbanken. Onze zoon en schoondochter wonen vlakbij het park en dus hebben we beslist om een bank op te dragen aan ons kleinzoontje.’

Van oma en brompa

‘We hebben een heel sterke band met het kasteeldomein’, zegt Diane Deroovere. ‘In 1982 werd ik coördinator van het Laathof, het centrum voor jeugdtoerisme in het park.  Samen met mijn man Jan Van Aken woonde ik er in de conciërgewoning. Onze dochters Sarah en Heleen zijn er geboren, maar na een viertal jaren werd het toch wat krap en zijn we verhuisd naar het dorp. Uiteindelijk heb ik het Laathof achttien jaar opengehouden en vervolgens ben ik voor De Schorre, een ander provinciaal domein gaan werken. Toch blijft het park altijd een stukje thuiskomen. We gaan er graag wandelen met onze vier kleinkinderen en dat heeft ons ook geïnspireerd voor de tekst op het plaatje. Het wordt De bank van oma en brompa, want de bromstem van Jan heeft de kleinkinderen geïnspireerd tot een originele naam.’

Ont-moet-ing

Sommige mensen verkiezen om anoniem te blijven. ‘We hebben een bank geadopteerd uit dankbaarheid, omdat we van het park mogen genieten en er zoveel mensen ontmoeten. Zowel de natuur als de mensen geven ons zoveel vreugde, daarom staat er op ons plaatje ont – moet – ing, warmte van mens tot mens. We hopen dat er nog heel veel mensen mogen genieten van deze bank, in het bijzonder onze nakomelingen, en dat het een mooie plek zal zijn om herinneringen op te halen.’

Nuestro chiquito

‘We hebben de bank opgedragen aan ons zoontje Liam’, zegt Tara Jottier. ‘In 2017 was ik 37 weken zwanger toen zijn hartje is gestopt met kloppen. Hij werd begraven op het kerkhof in Bornem. Nu heeft hij ook zijn plekje in het park, waar we graag komen wandelen met onze andere kinderen. Mijn man Reineldo Bellón del Moral spreekt Spaans, dus kozen we voor een tweetalige tekst op het plaatje: En memoria de nuestro chiquito - Liam Bellón Jottier - Je blijft voor altijd in ons hart.’

Festina lente

Op 30 juli overleed Philippe Rubbens. Decennialang was hij huisarts in Hingene en voorzitter van de kerkfabriek Sint-Stefaan. ‘Onze papa woonde recht tegenover het park’, zegt Alexander Rubbens. ‘Elke dag maakte hij er zijn wandeling, soms zelfs twee of drie keer. Dikwijls ging mama ook mee. Het park was zijn tweede thuis, of het verlengde van zijn tuin. Hij ontmoette er graag mensen en maakte dan een praatje. Mijn broers Luc en Pascal en mijn zussen Bernadette en Jacqueline gingen direct akkoord om samen een herinneringsbank aan hem op te dragen. Toen we overlegden wat er op het plaatje moest komen, stelde de jongste kleinzoon Festina lente voor. Hij gaat Latijn studeren en zijn opa heeft hem de betekenis van dit klassieke adagium uitgelegd. Het betekent Haast je langzaam en die goede balans tussen voortvarendheid en zorgvuldigheid was ook typisch voor onze papa.’

Glimlach

‘Dit is pure romantiek’, zegt Heidi Lagast. ‘Wim en ik waren al goede vrienden toen we studeerden, maar pas na onze scheidingen vonden we elkaar terug en zijn we verliefd geworden. Ik woonde in Hingene en Wim is bij mij komen wonen. Zo heeft hij het dorp en het park ontdekt. We wandelen er vaak en ontmoeten er interessante mensen.’ ‘Door een bank te adopteren, steunen we de werking van het kasteel, maar het is ook een cadeau van mij voor Heidi. Zij heeft de tekst voor het plaatje bedacht: Hier kom je zonder glimlach niet meer langs. Wij niet, omdat we hier zulke mooie herinneringen hebben, maar ik hoop dat ook andere parkbezoekers spontaan beginnen te glimlachen als ze de tekst lezen.’

Sterk als de dood is de liefde

‘Mijn partner en ik hebben een bank geadopteerd als teken aan onze liefde’, zegt Mieke Lauwers uit Hingene. ‘Dat is niet altijd gemakkelijk geweest, want Wilfried is priester en pater oblaat. Hij was professor exegese en kon als geen ander de verhalen uit de Bijbel actualiseren en vertalen naar deze tijd. Na zijn pensioen heeft hij op charismatische wijze verschillende functies vervuld in de pastorale zone Bornem-Sint-Amands, Puurs en Willebroek. Twee jaar geleden kreeg hij echter een beroerte en een herseninfarct. Sindsdien is Wilfried halfzijdig verlamd en kan hij nog moeilijk praten. Vroeger bezochten we vaak concerten in het kasteel en nu  komen we met de rolstoel wandelen in het park. Als tekst op onze bank in de platanendreef kozen we voor een citaat uit het Bijbelse Hooglied: Sterk als de dood is de liefde, gevolgd door onze beider namen.’

Een tedere herinnering

‘We willen graag een herinneringsbank opdragen aan onze oudste dochter Katrien’, zeggen Marc en Lut Vande Velde – De Vis uit Oostakker. ‘Op 12 juli 1999 hebben we haar op haar 26ste verjaardag naar Zaventem gebracht voor een reis naar Zuid-Amerika. Ze trok naar Machu Pichu in Peru en daarna naar Bolivië. Wanneer ze begin augustus naar de hoogvlakte van de Andes reisde, wisten we dat daar weinig mogelijkheden waren om contact te houden. In het begin waren we dus niet ongerust, maar toen we na enkele weken niets hoorden, maakten we ons grote zorgen. Via de ambassade en de broeders Oblateni vernamen we dat er op 5 augustus een busongeval was gebeurd. Uit verder onderzoek bleek dat Katrien samen met 32 Boliviaanse slachtoffers om het leven was gekomen in een brandende autobus. Er was zelfs geen identificatie meer mogelijk. Toen we vroeger in Mechelen woonden, fietsten we regelmatig naar Hingene en bezochten we concerten in het kasteel. We vinden het een mooie plaats om onze dochter te gedenken. Op het plaatje van haar bank zetten we een Tedere herinnering aan Katrien Vande Velde (1973-1999) verongelukt op de Boliviaanse Altiplano. We zullen ze graag inhuldigen rond Katriens verjaardag, samen met onze kinderen en kleinkinderen.’

Carpe diem

‘Ik heb de bank opgedragen aan mijn overleden echtgenoot Chris Kockelbergh’, zegt Hilde Moerdijk. ‘Vijfentwintig jaar geleden zijn we in Hingene komen wonen. We vielen als een blok voor het groen van het park tegenover ons. We genoten van de evenementen in het kasteel, maar gingen vooral heel vaak met onze hond in het park wandelen. Als we gasten hadden, wilde Chris er altijd mee stoefen: wie heeft er immers zo’n overbuur? Chris heeft verschillende keren kanker overwonnen. Het leek onder controle, maar toen kwam er weer een tumor. Het werd een ongelijke strijd. Na een langdurige ziekte, waar hij altijd heel sterk mee is omgegaan, is hij in september 2021 overleden. Hij wilde geen urne op een kerkhof en daarom koos ik voor een herinneringsbank waar we samen verbonden blijven. Het is een plaats om gewoon neer te strijken en even uit te rusten, uitkijkend over de achterste walgracht, bij mooie dagen in de schaduw, bij donkere dagen in de zon, genietend van de dag. Op het plaatje staat dan ook Carpe diem, een echte levensleuze van Chris.’

Collect moments – not things

‘We wonen in Hingene en we komen veel in het park wandelen’, zeggen Mimi en Erik. ‘Door een bank te adopteren, creëren we er onze eigen plek. Het is onze bedoeling om er vaak met onze kinderen en kleinkinderen naartoe te komen om te picknicken en te spelen, of om een verjaardag te vieren. Zo maken we een plekje waar onze familie later naar kan terugkomen. De tekst op ons plaatje is toepasselijk: Collect moments – not things. Dat hebben we alvast gedaan tijdens de inhuldiging op een mooie zomerse avond met de hele familie.’

Een zachte blik vanuit de kosmos

‘Samen met mijn zus en twee broers doen we deze herinneringsbank cadeau aan mama’, zegt Barbara Baeckelmans. ‘Ze is opgedragen aan papa, Patrick Baeckelmans, maar iedereen noemde hem “Lou”. Hij was apotheker in Hingene en wij hebben er onze hele jeugd doorgebracht. We woonden vlak naast het park, recht tegenover het schildersatelier dat toen nog een ruïne was. Het zijn allemaal mooie familieherinneringen. Papa is overleden op 14 september 2019 en hij werd begraven op het kerkhof in Hingene. We hebben toen ook de koffietafel in het kasteel gedaan: het was een prachtige dag, iedereen stond buiten in de zon. We hadden al langer het idee om een bank aan hem op te dragen en ben blij dat we dat nu in de praktijk kunnen brengen. Wanneer we zijn graf gaan bezoeken, maken we altijd een wandeling door het park. Nu is er ook een rustpunt om even te verpozen. De bank is een teken van onze band met Hingene, een extra reden voor zijn kleinkinderen om terug te keren naar Hingene en voor zijn achterkleinkinderen om de streek te leren kennen. Papa, ons Lou, was een man van weinig woorden, genietend vanop afstand, aanwezig vanop de zijlijn , hij stelde vele dingen in vraag en was steeds op zoek naar de waarheid. Hij zei: “Ik ga niet naar de hemel maar naar de kosmos”. Zo kozen we de tekst voor op het plaatje: “Een zachte blik vanuit de kosmos”.’

‘Mooie gesprekken’

‘We willen het nieuwe leven van kasteel d’Ursel graag steunen, maar we vinden het vooral een mooie gedachte om iemand via een bank te herdenken’, zeggen Marc en Greet Gillis-Kestemont uit Mechelen. ‘Op reis in Engeland hadden we dit ook al gezien. Een herinneringsbank is minder triest dan een graf. We hebben de laatste tijd redelijk wat mensen verloren in de familie en we dragen deze bank aan hen op. Later zal het ook een herinnering worden aan onszelf. We denken al aan onze oude dag, want we kozen een bank niet te ver van de parking, met een mooi uitzicht over het Keiligbosquet.’ Marc schreef ook een bijhorend gedicht: ‘Liefste Wandelaar / Dit is alles wat ik vraag / Laat dit een plek zijn / waar je tot rust komt / en je zorgen achterlaat/ Laat hier mooie gesprekken ontstaan / en misschien wel vriendschappen voor het leven / Als je hier genoten hebt / zeg het dan voort / Deel je geluk / en keer af en toe/ nog eens / terug op je stappen. Het was veel te lang om op het plaatje te zetten, dus hebben we ons daarvoor beperkt tot de kern: Laat hier mooie gesprekken ontstaan en vriendschappen voor het leven.’